Terug naar toen: Sloffen door het Van Maerlant

Het Van Maerlant was aanvankelijk de voortzetting van het nabijgelegen Sint Catharinalyceum aan de Elzentlaan, een meisjesschool. De jongens, ondergebracht op het Sint Joris in hetzelfde gebouw bleven achter.

Het Van Maerlant is een ontwerp van Architectenbureau De Jongh, Taen & Nix. De school is gebouwd als ‘halschool', de twee verdiepingen hoge hal neemt letterlijk en figuurlijk een centrale plek in. De hal stond symbool voor saamhorigheid en bood een decor voor talloze opvoeringen van hoogstaand niveau op het gebied van muziek, toneel, zang en dans. De entourage van de hal nodigde daartoe dan ook uit met prachtige glas-in-loodramen van Albert Troost en muurschilderingen van Lambert Simon. Hugo Brouwer maakte die in het overblijflokaal.

De school was ontworpen voor Dalton-onderwijs, waarin veel aandacht is voor zelfwerkzaamheid, keuzevrijheid en samenwerking, zonder dat het Daltononderwijs als zodanig door de school werd omarmd. Bij de ingebruikname werd afgezien van het toen gangbare principe dat elke klas haar eigen lokaal heeft. Nu waren er dertig lokalen waarvan er zevenentwintig waren toegeschreven aan de vakdocenten. Voortaan wisselden niet de docenten maar leerlingen van lokaal.

Maar bovenal werd het nieuwe gebouw gekoesterd. Om het tegen de tand des tijds en jeugdige onbezonnenheid te beschermen werden allerhande maatregelen ingesteld waaronder eenrichtingsverkeer en het verbod om tassen op banken te plaatsen om krassen te voorkomen. Het meest vergaand was wellicht de verplichting om sloffen over de schoenen te dragen. Al in 1955 bleek het gebouw te klein om het groeiende leerlingenaantal te huisvesten. Het souterrain was inmiddels al in gebruik genomen als leslokaal. De zo benodigde uitbreiding volgde spoedig. Toen vanaf 1968 ook jongens werden toegelaten werd een nieuwe uitbreiding noodzakelijk.