Eef Kamerbeek, geboren op 17 maart 1934 in Eindhoven, was een atleet die tweemaal aan de Olympische Spelen deelnam, gespecialiseerd in de tienkamp. Zijn carrière werd gekenmerkt door successen, maar ook door politieke controverses.
In 1960 behaalde Kamerbeek tijdens de Spelen in Rome een vijfde plaats en verbrak hij het Nederlands record met 7236 punten. Vier jaar later, in Tokyo, moest hij na vijf onderdelen opgeven vanwege een blessure. Maar het was de editie van 1956 in Melbourne die zijn carrière het meest tekende. Het Nederlands Olympisch Comité (NOC) besloot toen onder druk van de Nederlandse regering niet deel te nemen, uit protest tegen de Russische inval in Hongarije. Kamerbeek en zijn teamgenoten waren al in Australië en kregen het bevel direct terug te keren. Hij was de enige die weigerde en bleef om de Spelen als toeschouwer mee te maken.
Uiteindelijk keerde Kamerbeek toch terug, nadat zijn zieke moeder hem per telegram had opgeroepen naar huis te komen. Hij geloofde dat de stress door het NOC-besluit haar gezondheid had aangetast. Vijftig jaar later, tijdens een reünie in 2006, bood het NOC excuses aan, maar Kamerbeek bleef verbitterd: “Het was goed bedoeld, maar ik ben nog steeds boos.”
Zijn prestaties leverden hem in 1960 de titel ‘Sportman van het Jaar’ op, en twee jaar later werd hij geridderd voor zijn bijdragen aan de Nederlandse sport. Hij droeg de vlag tijdens de sluitingsceremonies van Rome 1960 en München 1972, waar hij als leider van de jeugdafvaardiging de honneurs waarnam.
Na zijn actieve carrière bleef Kamerbeek betrokken bij de sport als coach, trainer en ploegleider. Hij was ook sportambassadeur voor Eindhoven en werkte bij Philips op het gebied van sportsponsoring. Op 26 augustus 2008 overleed hij op 74-jarige leeftijd in zijn geboortestad.
Eef Kamerbeek was de zoon van Henk Kamerbeek, die in 1924 en 1928 aan de Olympische Spelen deelnam bij het kogelslingeren. Zijn nalatenschap blijft een voorbeeld van doorzettingsvermogen en principes in de sport.